Αρετή, τί συμβαίνει; Γιατί δεν
έρχεσαι; Γιατί μένεις κι άλλο εκεί; Όλα καλά;
Η φωνή της Πιτσούλας, από την
άλλη άκρη της γραμμής, ανήσυχη και μπερδεμένη…
Τί να της πω αφού ούτε εγώ είχα
απάντηση, εκτός από την απλή, ανεξήγητη ανάγκη να μείνω κι άλλο, έστω δυο μέρες
ακόμη (μετά από δύο ήδη παρατάσεις 3 ημερών η καθεμιά). Χωρίς συγκεκριμένο λόγο
ή σκοπό… Έτσι… Τόσο απλά. Δυο μέρες ακόμη στον παράδεισο. Στην πιο όμορφη
παρένθεση της χρονιάς. Στο νησί. Το νησί μου. Στο μέρος που ξεχνιέμαι και
ξεχνάω… Τί θες τώρα ρε μάνα;;;
Δεν ήμουν σίγουρη για τις φετινές
διακοπές, αν και είχα μια παιδική λαχτάρα. Ανάμεικτα συναισθήματα. Η «ομάδα» ήταν σούπερ, δεν ήταν αυτή η
ανησυχία μου… Εγώ ήμουν, αλλά τελικά το νησί όλα τα μπορεί. Το νησί και τα
πρόσωπα γύρω τριγύρω. Ακόμη και αυτά με τα οποία δεν αντάλλαξες παρά ένα γεια ή
ένα νεύμα… και πόσο υπέροχα πλάσματα στο σπίτι!!! Ευλογημένη γωνιά…
Άλλη μια φορά όλα ίδια κι όμως τόσο
διαφορετικά… Πόσο μαγικό είναι αυτό!!!
Σταθερές αξίες που μπερδεύονται
με νέες συνήθειες και αφίξεις... Ένα μοναδικό μείγμα αισθήσεων και εικόνων. Όλα
τόσο οικεία και συνάμα καινούργια στο πεινασμένο μας μυαλό. Σχέσεις που
δυναμώνουν έτσι απλά γιατί ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.
Αχ, ρε γειτονιά αγαπημένη!!!
Μέρη,
παλιά και καινούργια, που ξαφνικά γίνονται στέκια. Πρόσωπα που για κάποιο λόγο
συνάντησες τούτο το καλοκαίρι, λες και τα προηγούμενα δεν ήταν γραφτό… Φίλοι – βράχοι, εδώ δίπλα σου, να
ξέρουν χωρίς να χρειάζεται να πείτε κουβέντα. Τα μάτια. Να συγκινείσαι που σου
μιλάνε με τα μάτια, με τραγούδια, με ένα άγγιγμα… Με ένα καφέ ή ένα ποτό που θα
σου βάλουν πριν το ζητήσεις… Δεν υπάρχουν λόγια.
Ακούς μαμά;;;
Υπάρχει αγάπη εδώ… και τρέλα… και
παλιμπαιδισμός… και χαρά… και μια μεγάλη αγκαλιά… Αυτό είναι το νησί μας.
Σχεδόν κοκκίνιζα και φούσκωνα από περηφάνια κάθε φορά που κάποιος μοιραζόταν
μαζί μου το πόσο του άρεσε και πόσο τον είχε κερδίσει. Ότι να’ ναι…
Ένας τόσο μικρός τόπος να είναι
τόσο μεγάλος. Πάλι αφήσαμε εκκρεμότητες…
Του χρόνου…
Ο καφές / ρακή στην αυλή μας λίγο
μετά τη δύση ήταν η νέα τελετουργία. Η στάση στη δική μας «Μύκονο» έγινε η νέα μας
συνήθεια. Το ξημέρωμα στο Μύλο, η επιστροφή στον τόπο λατρείας. Το Καταφύγιο,
όνομα και πράγμα, μπήκε αθόρυβα στην ημερήσια διάταξη κι ας συνεχίσαμε να το αποκαλούμε
Κουρσάρο… Όλα τα άλλα έμειναν σταθερά κι αγαπημένα.
Οι 45 Γιάννηδες είχαν ετήσια
σύσκεψη στο νησί, διότι δεν εξηγείται αλλιώς το φετινό φαινόμενο!!! Δεύτερη
θέση κατείχαν οι «όπου Γιώργος και μάλαμα» και το χάλκινο πήγε στους «Δημήτρη
μου, Δημήτρη μου…». Όμορφες φάτσες. Γλυκά χαμόγελα. Ανάλαφρες κουβέντες. Όποιος
άνοιγε πολιτική συζήτηση κοβόταν, μερικές φορές ακόμη και άκομψα… Το κινητό
ήταν ξεχασμένο σε κάποια τσάντα και το απαραίτητο τσεκάρισμα email είχε πέσει
στο απόλυτο μίνιμουμ. Τί φάση;;;
Φάση αφασία. Να ξεκαρδίζεσαι στα
γέλια και να νιώθεις στην κορυφή του κόσμου. Απλά. Με λίγη ρακή, λίγη θάλασσα
και τους φίλους σου. Πόσο τυχεροί είμαστε!!!
Φίλοι του καλοκαιριού να φεύγουν
και άλλοι να έρχονται δίνοντας σου την αίσθηση ότι ο χρόνος έχει σταματήσει
πάνω σε αυτό τον αγαπημένο βράχο… Μέρες γεμάτες από ήχους και μυρωδιές. Μέρες
γεμάτες χρώματα, άμμο και αλάτι… Νύχτες με αγαπημένες μουσικές και soundtrack τα
γέλια μας. Αυτά τα ατελείωτα γέλια… Αυτές οι ατελείωτες νύχτες.
Δε θες να τελειώσει… Μα γιατί να
το θες άλλωστε;
Κατάλαβες μαμά;;;
*** *** ***
«Γεια σου ρε ομορφιά» να λέει ο
Αντρέας ενώ χαράζει κι εγώ να κατηφορίζω ευτυχισμένη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου