Καλή Εβδομάδα. Καλό Μήνα. Καλό
Φθινόπωρο. Καλή Σεζόν… Καλά Κρασιά!!!
Όλο το Σαββατοκύριακο δούλευα στο
μυαλό μου, ακόμη και στον ύπνο μου, το γεγονός ότι έφτασε το τέλος Αυγούστου
και ότι πρέπει να μπω σε ρυθμό και να οργανωθώ από 1η Σεπτεμβρίου.
Να κάνω νέο ξεκίνημα τόσο σε πρακτικά ζητήματα όσο και στον τρόπο που σκέφτομαι
και αντιμετωπίζω συγκεκριμένες καταστάσεις και αισθήματα… Μεταξύ άλλων θα
άλλαζα τη διάθεσή μου, γιατί και σε αυτό χρειαζόταν ένα deadline…
31 Αυγούστου κάτω – 1 Σεπτεμβρίου
πάνω (!!!), σαν τον γενικό ένα πράγμα!!!
Οι στόχοι – σκέψεις ή οι σκέψεις
– στόχοι αφορούν σε πλειάδα πραγμάτων. Όλα τα έχω σκεφτεί. Όλα τα είχα σκεφτεί. Αυτό που μου διέφυγε ήταν
η ωμή πραγματικότητα. Η διαπίστωση, με το που άνοιξα τα μάτια μου το πρωί, ότι
η διάθεσή μου δεν είχε αλλάξει. Μα γιατί να αλλάξει μαντάμ;;;
Ξέρω κι εγώ;;; Γιατί να μην
αλλάξει δηλαδή; Γιατί να μην είναι μια από αυτές τις ημέρες που ξυπνάς και
νιώθεις στην κορυφή του κόσμου, όπως γίνεται στις ταινίες; Να φταίει ο καιρός;
Χμ, σίγουρα παίζει το ρόλο του, όπως τον έχει παίξει πολλές φορές στο παρελθόν…
Τόσο πολύ όμως; Ή μήπως φταίει που νιώθω και λίγη ατονία; Ε ναι, όσο να’ ναι
επηρεάζει και αυτό. Μήπως να είναι οι πρώτες πρωινές σκέψεις που ήταν γκρίζες
σαν αντικατοπτρισμός του ουρανού έξω από το παράθυρο σε σχήμα «Γ»;;; Σίγουρα
και αυτό δε βοηθάει…
Ούτε η διαδρομή με τα πόδια μέχρι
το σημείο της συνάντησης βοήθησε. Αντιθέτως, μέσα από ένα τόσο γκρι πρίσμα,
μόνο στα «δύσκολα» έπεφτε το μάτι…
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα
παιδιά είναι λούστροι σε αυτή την πόλη!!! Μα που ζω;;; Σε ταινία του ’60;;; Το
ακόμη πιο περίεργο είναι πόσος κόσμος σταματάει για να λουστράρει τα σκαρπίνια
του (άσχετο)!!! Σήμερα, δε, ήταν σαν να τα συνάντησα όλα στη διαδρομή ενός
χιλιομέτρου… Δεν είναι όμως αυτό που έκανε ακόμη πιο βαριά τη μέρα. Είναι το
βλέμμα που περιμένει διακριτικά τον επόμενο πελάτη. Που κοιτάει χωρίς να
βλέπει, ελαφρώς χαμένο σε σκέψεις που ακόμη κι εσύ ο ξένος, ο περαστικός,
καταλαβαίνεις ότι είναι ζόρικες. Βλέμμα έντιμο και μελαγχολικό που σε ταράζει…
Πιο κάτω μια παχουλή γυναίκα
καθισμένη σε ένα σκαμνάκι πουλάει χαρτομάντιλα, χωρίς λόγια και παρακάλια. Με
περηφάνια και μια (μεγάλη) δόση αμηχανίας που σε κάνει να νιώθεις ότι βρίσκεται
εκεί άθελά της. Το βλέμμα της εστιάζει κάπου μακριά… πολύ πιο μακριά από εκεί
που φτάνει το μάτι. Βλέμμα βαρύ κι αυτό. Θλιμμένο. Ανήσυχα θλιμμένο.
Απέναντι, ένας μεσήλικας πουλάει
χύμα τσιγάρα με το κομμάτι, με αυλακωμένο μέτωπο και βλέμμα κολλημένο στα φθαρμένα
παπούτσια του έχει συντροφιά ένα τρανζιστοράκι που εκπέμπει ένα κήρυγμα –
προσευχή σε ύφος αυστηρό που μόνο ηρεμία και περισυλλογή δεν εμπνέει. Δύσκολο
να καταλάβεις την έκφρασή του, αλλά το σώμα του βγάζει πόνο ή φόβο ή και τα
δυο…
Παρόμοια στιγμιότυπα
εναλλάσσονται… Σκυθρωπά πρόσωπα με βλέμματα θλιμμένα… Αυθεντικά. Αληθινά. Με
άγνοια των συναισθημάτων που προκαλούν. Χωρίς πρόθεση να εγείρουν τον οίκτο ή
τη συμπόνια… Σαν να μην τα αφορά ο χώρος και ο χρόνος.
Ποιά 1η Σεπτέμβρη και μαλακίες!!!
Αυτά τα βλέμματα δεν έχουν deadline.
Πίσω από αυτά τα βλέμματα ο στόχος είναι ένα πιάτο φαί και η σκέψη έχει
συντονιστεί με τα σκαρπίνια που περνάνε…
Γάμησέ το το deadline!!! Το μαγαρίσαμε το μήνα
πατριώτηηη!!!
Άντε τώρα να περιμένουμε τον
Οκτώβριο…
Πού ξέρεις; Μπορεί να έχει φτιάξει κι ο καιρός…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου