Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

ΣΤΟΝ ΙΣΤΟ ΤΟΥ ΙΣΤΟΥ...


Διαβάζω διάφορα τελευταία που με προβληματίζουν - άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο - για πολλούς λόγους. Κυρίως, όμως, με προβληματίζουν πολλά κείμενα που δεν καταφέρνουν ή δε θέλουν να μπουν στην ουσία του θέματος που πραγματεύονται. Δεν ξέρω αν συμβαίνει λόγω περιορισμών στο μέγεθος του κειμένου ή λόγω ανικανότητας, οπότε θεωρούνται «ολοκληρωμένα» από τους ίδιους και τα ηλεκτρονικά μέσα που τους φιλοξενούν. Η ουσία είναι ότι το παρατηρώ ολοένα και πιο πολύ, γεγονός που με έχει ξενερώσει λίγο… Ωραίο πράγμα η πολυφωνία. Ωραιότατο πράγμα το διαδίκτυο που δίνει την ευκαιρία σε οποιονδήποτε να εκφραστεί ελεύθερα και να το μοιραστεί με τον κόσμο όλο. Ωραίες όλες αυτές οι πρωτοβουλίες για ιστοσελίδες παντός τύπου και ύφους, αλλά…

Θα μου πείτε, «Γιατί, εσύ τί κάνεις;;;». Σωστά. Κάτι τέτοιο, πάνω-κάτω, κάνω κι εγώ, αλλά η διαφορά είναι ότι εγώ γράφω για την πάρτη μου και με διαβάζουν μερικοί φίλοι, δεν την έχω δει blogger, ούτε ταξιδιωτικό ή lifestyle «έντυπο».

Όταν έχεις κάποια έσοδα από διαφημίσεις. Όταν έχεις την αξίωση να σε πάρουν σοβαρά ή έστω να δημιουργήσεις τη δική σου «ταυτότητα», τότε οφείλεις να έχεις και τον ανάλογο μηχανισμό που θα διορθώνει, ελέγχει ή απορρίπτει, ενδεχομένως, κάποια κείμενα… Δεν «ανεβάζεις» ότι να’ ναι.

Ο ένας γράφει για το Χ χωρίς να τον αφορά ή να του έχει συμβεί. Η άλλη γράφει για το Ψ επειδή το «έχει ζήσει μέσα από τους φίλους της». Ο τρίτος απλώς παπαγαλίζει… ΟΚ. Καλώς. Κάντε όμως μια σοβαρή τοποθέτηση και όχι copy-paste από σκόρπιες κουβέντες που είπατε ένα βράδυ σε ένα μπαρ. Δε λέω, εξαιρετικές οι κουβέντες στα μπαρ, αρκεί η «απομαγνητοφώνηση» να γίνεται όταν είσαι νηφάλιος και με διάθεση να εμβαθύνεις…

Για να μην πιάσω τα free press που, ειδικά, κάθε καλοκαίρι βγάζουν ένα τεύχος αρχές Αυγούστου τόσο στην ξεπέτα που περιλαμβάνει άρθρα από προηγούμενα έτη όχι μια, αλλά περισσότερες φορές. Τα θυμάμαι απέξω;;; Κι όμως, κάποια τα θυμάμαι πολύ καλά διότι όπως με έκαναν να γελάσω (για να μην κράξω) την πρώτη φορά, έτσι και χειρότερα συνέβη τις επόμενες… Αυτό κι αν το θεωρώ απαράδεκτο!!!

Για να επανέλθω όμως, ωραία όλη αυτή η «ελευθερία» που μας έχει δοθεί απλόχερα και χωρίς κανένα κόστος (οικονομικό αν μη τι άλλο), αλλά δε χρειάζεται να το γαμήσουμε. Ας κάνουμε λίγη προσπάθεια…

Γράψτε λιγότερο, αλλά γράψτε καλύτερα. Μη φοβάστε να μπείτε στο θέμα σε βάθος με τον κίνδυνο μήπως γίνετε δυσάρεστοι στον αναγνώστη. Αν αυτό συμβεί είναι καλό, διότι δείχνει ότι όντως εκφράζετε μια άποψη, η οποία φυσικά και βρίσκει κάποιους – ίσως πολλούς – αντίθετους με αυτή. Αυτό έχει σίγουρα περισσότερο ενδιαφέρον όταν, βεβαίως, δε φτάνει στα όρια του τρολαρίσματος, δηλαδή «κόντρα» για την κόντρα.

Από την άλλη, εσείς που όντως μοιράζεστε τη γνώμη σας χωρίς φόβο, αλλά με πάθος, φροντίστε να μη μένετε στην επιφάνεια. Δώστε σε αυτόν που μπήκε στη διαδικασία να σας διαβάσει μια αρχή, μέση και τέλος, όπως μου έλεγε ο φίλος μου ο Luis ότι είχε μάθει στο σχολείο και συνέχιζε να εφαρμόζει στα 45 του, όταν τον πείραζα γελώντας με τα email του που έμοιαζαν με εκθέσεις ιδεών…

Το φαινόμενο της εποχής: μακρόσυρτη εισαγωγή, βιαστική ανάπτυξη και σχεδόν ανύπαρκτος επίλογος. Αποτέλεσμα; Με βάζεις στο τριπάκι κι εκεί που αρχίζω να φτιάχνομαι, τελειώνεις και φεύγεις. Έτσι απλά. Τόσο σκληρά. Με άλλα λόγια, ξενέρωσα.

Διέγειρε μου τον εγκέφαλο – γι’ αυτό δε γράφεις άλλωστε;;; Μη με αφήνεις με ένα μειδίαμα στα μούτρα και ένα, «ντιιιιν» (όπως στα cartoon), ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι… Κάνε να μην πω στο τέλος «Ε και;;;», αλλά να χαμογελάσω ή να προβληματιστώ ή να στενοχωρηθώ, να νιώσω κάτι τέλος πάντων εκτός από απογοήτευση και αδιαφορία.

Δε γίνεται, ρε αδερφέ, εσύ που γράφεις δήθεν «συμβουλές» ή θέλεις να περάσεις κάποιο μήνυμα ή/και να προβληματίσεις σχετικά με τη ζωή, την κοινωνία, τον άνθρωπο, τις σχέσεις, την πολιτική, την ψυχολογία και μια σειρά άλλα «καυτά» θέματα να γράφεις κούφια κείμενα. Όχι, είναι κρίμα και, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, να διευκρινίσω ότι το θέμα δεν είναι αν ένα κείμενο θα είναι «άρτιο» με τη στενή έννοια του όρου (αρχή-μέση-τέλος), αλλά να αφήνει κάτι… Αν δεν το κατέχεις, άστο σε αυτούς που θέλουν και μπορούν και γράψε καλύτερα ημερολόγιο ή λεύκωμα - να έχεις να το διαβάζεις στα γεράματα…

Είμαι υπερβολική; Ίσως.

Δυσάρεστη; Μάλλον.

Αυστηρή; Σίγουρα.

Ο λόγος;

Δεν είναι όλα για όλους. Τέλος.

Έκαστος στο είδος του κι η Nespresso στους καφέδες.

Οπότε, κλείνοντας, απευθύνομαι κυρίως στους «υπεύθυνους ύλης» ή/και «σύνταξης» και τους προτρέπω να είναι πιο απαιτητικοί, προσεκτικοί και αυστηροί όσον αφορά στα κείμενα που φιλοξενούν στις (ιστο)σελίδες τους. Από θεματολογία μέχρι περιεχόμενο, καλό θα είναι να υπάρχει ουσία. Τα άρθρα που περιλαμβάνονται στις σελίδες σας λένε πολλά για το περιοδικό σας – ηλεκτρονικό ή μη. Είναι το DNA του. Αυτό τα λέει όλα…

Άλλωστε υπάρχει πάντα η δυνατότητα για όλους να πουν/γράψουν ότι τους κατέβει στα κοινωνικά δίκτυα, σε δικά τους blog και τόσα άλλα μέσα, γιατί να τους «μαζεύετε» εσείς;;;

They give you a bad name – για να παραφράσω τον κύριο Jon Bon Jovi (κράξτε αλύπητα)…

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

Τώρα να πω την αλήθεια για αλλού ξεκίνησα κι αλλού με πήγε, αλλά δε βαριέσαι… δε γράφω δα και στους New York Times!!! ;)
 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου