ΓΕΥΣΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ...

Διαβάζοντας ένα άρθρο για τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων άπειρες εικόνες έκαναν την εμφάνισή τους από τα δικά μου καλοκαίρια… Εικόνες, γεύσεις, μυρωδιές… Φυσικά όλες όμορφες και γεμάτες γλύκα, αφού η επιλεκτική μου μνήμη – όχι μόνο η δική μου - έχει αυτή την ιδιαίτερη ιδιότητα να θάβει τα «άσχημα» και να κρατάει μόνο τα καλά, γεγονός που δε βοηθάει πάντα - ο νοών νοείτω… Ίσως πάλι να ήταν όντως όλα όμορφα και γλυκά σαν παγωτό καϊμάκι…

Η γεύση του καλοκαιριού. Ναι, αυτό ήταν και είναι ακόμη… ΑΛΟΜΑ Καϊμάκι (του λίτρου)!!! Η γεύση κατατεθέν όχι μόνο των διακοπών κοντά στους παππούδες, αλλά της ίδιας της σχέσης μου με τον παππού μου. Ήταν η κοινή μας «αμαρτία», μια αγάπη που αντικατόπτριζε τη δική μας αγάπη. ‘Ήταν αυτό που έκανε τις τιμωρίες που μου έβαζε η γιαγιά πιο υποφερτές, το μυστικό μας όταν εκείνη γυρνούσε (και καλά) την πλάτη.

Δε θα ξεχάσω ποτέ ένα απόγευμα που η γιαγιά δε με πήρε μαζί για μπάνιο επειδή δεν είχα φάει όλο το φαγητό μου και ήμουν αμίλητη (καλά, αμίλητη δεν ήμουν, αλλά έτσι έλεγε η γιαγιά όταν ήθελε να εκφράσει μεγάλη στενοχώρια). Εκτός από την απογοήτευση μου για την τιμωρία, αυτό που με είχε πειράξει περισσότερο ήταν που οι ξαδέρφες μου αντί να με υποστηρίξουν και να μην πάνε ούτε αυτές στη θάλασσα, ως ένδειξη διαμαρτυρίας, ετοιμάστηκαν και την έκαναν σαν να μην έτρεχε τίποτα (ήμουν ανέκαθεν αφελής όσο αφορά στις προσδοκίες μου, τα έχουμε πει πολλάκις)...
Τέλος πάντων.  

Με είδε ο άμοιρος ο παππούς μέσα στη θλίψη και πετάει την ιδέα-κλειδί να πάμε στο «ΜΑΤΙ» (μάλιστα, το μπακάλικο-μανάβικο της γειτονιάς είχε αυτό το εμπνευσμένο όνομα) να πάρουμε παγωτό και κάτι άλλα πραγματάκια… Έλαμψα!!! Η θάλασσα, το μπάνιο, η παρέα έκαναν ένα «πουφ» κι εξαφανίστηκαν από το μυαλό μου - προσωρινά. Το παγωτό αγοράστηκε σε χρόνο μηδέν και με το που γυρίσαμε σπίτι, έφερα δυο κουτάλια, κάθισα στην αυλή και άνοιξα το καπάκι βάζοντας ολόκληρη τη συσκευασία ανάμεσά μας. Μάταια ο παππούς προσπαθούσε να με πείσει να βάλουμε παγωτό στα μπολάκια που είχε φέρει. «Σιγάααα» μου έλεγε, «δε θα στο πάρει κανείς, άσε λίγο και για τα κορίτσια!!!». Με το που ακούω το τελευταίο, μου γυάλισε το μάτι… «Δε θα τους αφήσω τίποτα, αυτές πήγαν για μπάνιο!!! Τίποτα, ακούς;» (σιγά μην το άφηνα να περάσει – είπαμε, προσωρινά είναι αυτά) και συνέχισα να σκάβω μέσα στο παγωτό με λαχτάρα και δήθεν θυμό. Εκείνος ατάραχος γελούσε χαλαρά και απολάμβανε το θέαμα… Ναι, με αυτό του το γέλιο με «έριχνε» και τον άκουγα, αν και όχι αμέσως… Έπρεπε να κάνω και λίγο το δικό μου πρώτα, καταλαβαίνετε…

Τέτοια σκηνικά ήταν συνηθισμένα μεταξύ μας και όχι πάντα ως παρηγοριά. Η ώρα του παγωτού ήταν η ιεροτελεστία μας. Ήταν η δική μας ώρα. Χωρίς λόγια μοιραζόμασταν την πιο γλυκιά στιγμή της ημέρας – γλυκιά με όλες τις έννοιες…

Έχουν περάσει 30 και χρόνια από τότε και παρόλο που έχω φάει αμέτρητα παγωτά καϊμάκι, πιο «ψαγμένα», πιο φρέσκα, χειροποίητα από τους καλύτερους κλπ… κανένα μα κανένα δε συγκρίνεται με αυτό το ΑΛΟΜΑ Καϊμάκι των παιδικών μου χρόνων.

Το εν λόγω παγωτό υπάρχει ακόμη, αλλά δεν είναι το ίδιο όπως τότε - ή μήπως δεν είναι ίδιο χωρίς αυτόν;;;

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Υ.Γ. Κορίτσια, εντάξει το έχω ξεπεράσει, δε μου έγινε τραγικό βίωμα και (μάλλον) δε μου άφησε κουσούρι… Άλλωστε άφησα και για εσάς τελικά… ;)