ΣΤΗ ΜΕΣΗ...

Πριν μπω στην ουσία του συγκεκριμένου κειμένου, θα ήθελα να θέσω υπόψη σας τα εξής:

1.       Δεν έχω βρεθεί με αγαπημένα πρόσωπα πάνω από ένα μήνα.

2.      Έχω πήξει στη δουλειά και στη μαλακία (κυριολεκτικά και δις μεταφορικά).

3.       Χρειάζομαι διακοπές και μια σφιχτή αγκαλιά (και δυο και τρεις και βάλε…).

4.       Ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω έχω απίστευτα νεύρα και τσίτα.

5.       Ναι, είμαι καλά, παρόλο που δεν το καταδεικνύουν όλα τα παραπάνω…

Λοιπόν, εκεί που τσέκαρα ημερομηνίες και εκκρεμότητες για να οργανώσω το χάος που με περιβάλλει, συνειδητοποίησα ότι μόλις πέρασε το πρώτο μισό του έτους. Βρισκόμαστε δηλαδή στη μέση του χρόνου, γεγονός που δεν έχει πάψει να με ταράζει κάθε φορά που κάνω την ίδια διαπίστωση…

Στη μέση. Στη μέση της προσπάθειας, στη μέση του στόχου, στη μέση του προγράμματος, στη μέση της δυνατότητας ικανοποίησης επιθυμιών, στη μέση της ψευδαίσθησης ότι φέτος θα είναι αλλιώς… Η μέση που σου κλείνει το μάτι πονηρά για να σου υπενθυμίσει ότι πάλι άργησες… Το καλό μισό πέρασε και σε αυτό που μένει δεν προλαβαίνεις. Όλα αναβάλλονται για μετά το καλοκαίρι, άρα το άλλο μισό γίνεται αυτομάτως ένα τρίτο και (Ω!!!) αυτό το τελευταίο σου κόβει τα γόνατα.

Προγραμματίζεις νοερά τους υπόλοιπους μήνες και δεν παύεις να βλαστημάς τη μέση. Μα πώς έγινε πάλι αυτό;;; Κι εκεί που αναρωτιέσαι η έννοια μέση παίρνει άλλες διαστάσεις στο ταλαιπωρημένο σου μυαλό. Στη μέση. Τελικά μάλλον υπάρχει «καρμική» σχέση με τη λέξη. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι πάντα βρίσκεσαι «στη μέση»; Μήπως να οφείλεται στο ότι είσαι μοναχοπαίδι και πάντα σε έβαζαν στη μέση (ευτυχώς με την καλή έννοια ως επί τω πλείστον); Μήπως έχει να κάνει με αυτή σου τη διάθεση να κρατάς ίσες αποστάσεις από τα άκρα, διότι συνήθως δε σε εκφράζουν απόλυτα, αλλά προτιμάς και βρίσκεις πιο λογικό το να ψάχνεις την αλήθεια κάπου στη μέση;

Μα και στη δουλειά, ιδίως τα τελευταία χρόνια, πώς να εξηγήσει κανείς ότι ο ρόλος σου είναι πάντα να βρίσκεσαι στη μέση: ανάμεσα στους πελάτες και τη «μαμά» εταιρία, ανάμεσα στους πελάτες αυτούς καθαυτούς, ανάμεσα στο εγχώριο προσωπικό και την αλλοδαπή διοίκηση, ανάμεσα στον Α και τον Β ή στη Χ και την Ψ… Συνέχεια στη μέση που, ως γνωστόν, μπορεί να είναι ευλογία και κατάρα μαζί (συνήθως κατάρα για να πούμε την αλήθεια). Διότι για να είσαι «στη μέση» πρέπει να μπορείς να διαχειρίζεσαι τις δύο πλευρές και να φροντίζεις να διατηρούν μια ήπια σχέση. Πράγμα που σημαίνει ότι διαθέτεις μεγάλο μέρος της ενέργειάς σου για να εξηγείς, αναλύεις, διατηρείς ισορροπίες και άλλα τέτοια υπέροχα που σου ρουφάνε το αίμα σαν βδέλλες και σε αφήνουν εξαντλημένο μετά…

Έτσι λοιπόν, ελλείψει χρόνου και ενέργειας, αφήνεις «τα δικά σου» στη μέση, από σχέδια μέχρι βιβλία, και φτάνεις στη μέση του χρόνου χωρίς να έχεις κάνει ούτε καν την αρχή των δικών σου, προσωπικών, σχεδίων… Μα πόσες ακόμη φορές θα βρεθείς σε αυτή τη θέση;;;

Πολλές, αλλά μην το κάνουμε θέμα. Είναι καλοκαίρι. Η θερμοκρασία έχει ανέβει, ο ήλιος εμφανίζεται όλο και πιο συχνά, οι διακοπές πλησιάζουν και μαζί τους τα αγαπημένα πρόσωπα, οπότε «δε γαμιέται», σπας μέση και αφήνεσαι σε σκέψεις ανέμελες και δροσερές, χωρίς αρχή, μέση και τέλος…

 

                      …………………………………………………………………………….

 

Υ.Γ. Υπόσχομαι να μην γράψω τόσες πολλές φορές την ίδια λέξη σε ένα τόσο δα κείμενο ποτέ ξανά, αλλά σήμερα συγχωράτε με, διότι μπήκε η ανάγκη μου στη μέση…