Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

ΟΙ 7 ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ή ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ, Ο ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ;


Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου, αρχή εβδομάδας, αρχή μήνα, αρχή σεζόν ή «σχολικής χρονιάς», όπως συνηθίζω να αποκαλώ τη συνέχεια του καλοκαιριού, που όλοι επιμένουν να ονομάζουν «φθινόπωρο» και οι χειρότεροι αυτών, «χειμώνα»… Μα χειμώνα;;;

Μετά από ένα μακρύ Σαββατοκύριακο ρουτίνας ala marocain (πλυντήριο, TV, ξάπλα στον καναπέ σε σχήμα Γ και αφωνία…) ξεκινάω τη μέρα μου στο γραφείο με μάλλον καλή διάθεση (δε θυμάμαι ακριβώς, αλλά σίγουρα δεν ήταν κακή), έχοντας προγραμματίσει να κλείσω όσο το δυνατόν περισσότερες εκκρεμότητες, σε πείσμα όλων των εμβόλιμων θεμάτων που προκύπτουν σε καθημερινή βάση (αυτό που γράφω στα τουντού - “to do” - της επόμενης ημέρας «βλέπε προηγούμενα», καλό δεν το λες, ούτε παραγωγικό επίσης).

Ενώ η μέρα προχωράει και το Johnnie Walker δε λέει να έρθει, μπαίνει ταραγμένη η Υπεύθυνη Ανθρώπινου Δυναμικού (για συντομία θα τη λέμε HR) στο γραφείο μου. Πάνω που τα μάτια μου της λένε ήδη να κάνει μεταβολή και να φύγει, μου λέει ότι πρόκειται για κάτι επείγον. Επειδή είναι σοβαρό κορίτσι και δε βαράει συναγερμό άνευ λόγου, της λέω να κλείσει την πόρτα και να κάτσει… «Ο Υ. θέλει να δηλώσει παραίτηση» μου λέει. Πρέπει να έλαμψε το πρόσωπο μου από τη χαρά, διότι πολύ καιρό θέλω να τον «στείλω», αλλά μια η ξανθιά μέσα μου που φώναζε «δώσε του άλλη μία ευκαιρία», μια που η θέση του είναι ευθύνης και θα δημιουργούσε αναστάτωση σε περίοδο που ούτως ή άλλως ήμαστε αναστατωμένοι, μαζί με άλλους λόγους που ποσώς ενδιαφέρουν, το ανέβαλα συνεχώς (στα τουντού και αυτό). Η παραίτησή του όμως δε θα μπορούσε παρά να γίνει αποδεκτή!!!

«Ωραία», λέω χαλαρή, «ας έρθει να τα πούμε και αντίο…». «Δεν είναι τόσο απλό», λέει η HR, «διότι το ανακοίνωσε ήδη στην ομάδα του και τώρα είναι όλοι μαζί στο meeting room και θέλουν να σου μιλήσουν…».

«Εμένα;»

«Εσένα!!!»

Από εκείνη τη στιγμή ξεκινάει ένας σουρεάλ διάλογος, με ατάκες τύπου «έχει πρόβλημα μαζί σου», «θέλουν να βρουν μια λύση», «αν φύγει αυτός, θα φύγουν όλοι» κοκ. Η δική μου συμβολή στο διάλογο είναι ως επί το πλείστον ένα ανοιχτό στόμα (αφωνίας συνέχεια) και κάτι «πώς;», «τι;», «κάνεις πλάκα» και «αυτό είναι απαράδεκτο», ενώ το μυαλό μου προσπαθεί να επεξεργαστεί την πληροφορία και παράλληλα να σταματήσει τις ανάποδες στροφές που έχουν πάρει μπρος και επιταχύνουν.

Σηκώνομαι όσο ψύχραιμα επιβάλλει η θέση, ο χώρος, η στιγμή και κατευθύνομαι προς το meeting room, πετώντας φλόγες… «Τι έγινε ρε παιδιά; Τι συμβαίνει;»

Ο πιο ώριμος (μόνο ηλικιακά) της παρέας παίρνει το λόγο και αρχίζει να λέει ότι ο αφεντικός τους ανακοίνωσε ότι φεύγει γιατί δεν αντέχει άλλο, διότι δε χρήζει εκτίμησης από την εταιρεία (εμένα) που του συμπεριφέρεται σαν ανήλικο (εγώ) και δεν αναγνωρίζει την προσφορά του (πάλι εγώ) κλπ. κλπ. κλπ. (εγώ εγώ εγώ).

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Προφίλ του εν λόγω νέου: Μαροκινός, 39 Μαΐων, Αμερικανό-αναθρεμμένος με σπουδές στο Texas (yyyyyyyhaaaaaaaah!!!), «νόστιμος», υιός μπάτσου (δηλ. μικρο-μεσοαστού που ζει σαν μεγαλοαστός και βάλε – βγάλτε τα συμπεράσματά σας), παντρεμένος 3 φορές ήδη και με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζει με μεγάλες δόσεις αλκοόλ και άλλων ουσιών (δε θα μπούμε σε λεπτομέρειες). Υφάκι ξερωμπορωκανόλα, που λέει και ο φίλος Α., χιούμορ που αγγίζει τη γελοιότητα, ευθυνόφοβος, κοπανατζής, γλείφτης και, γενικώς, τσάμπα μάγκας… Τομέας ευθύνης στο μαγαζάκι μας; CFO!!! Που ο Αλλάχ να τον κάνει Οικονομικό Δ/ντη με τόσα λάθη και παραλείψεις πάνω στη δουλειά!!!

Αναρωτιέστε «τί περίμενες;;;». Τίποτα. Απλώς, τον είχα κληρονομήσει (δεν ήταν δική μου επιλογή), οπότε έλεγα να σβήσω πρώτα άλλες φωτιές και είχα το νου μου για να μην πάθω καμιά ζημιά. Έβλεπα δε, ότι κατά βάθος ήταν καλό παιδί, αν και μαλάκας, οπότε… τουντού!

Επανέρχομαι στο meeting room


 

Αφού με ανεβασμένο το φρύδι και αυστηρό τόνο κωλοχεριάζω την ομήγυρη με αυστηρότητα, συνοδευόμενη από μπαράζ ερωτήσεων που δεν περιμένουν απάντηση (ναι, ρητορικές, αλλά δεν το έπιαναν τα παιδιά), αλλά και με το απαραίτητο τακτ και τη δέουσα «ευαισθησία» για να μη θίξω το υπερευαίσθητο «κοινό», άρχισαν τα «δεν ξέρουμε» και «εμείς θέλουμε να βρεθεί μια λύση», «όχι, δεν έχουμε παράπονο, αλλά…», «έχεις δίκιο, μα…» και άλλα μισόλογα από τα οποία δεν έβγαινε κανένα νόημα.

7 ενήλικες, σε ρόλο Ντ’Αρτανιάν, εκ των οποίων μόνο 3 άνοιξαν το στόμα τους (οι υπόλοιποι μάλλον κρατιόντουσαν με το ζόρι να μην τσιρίξουν «βοήθεια») κάτω από την ψυχολογική πίεση που τους είχε ασκήσει ο παλληκαράς ψέλλιζαν διάφορες ασυναρτησίες για να ειπωθεί στο τέλος η θεϊκή ατάκα «Αν φύγει ο Υ., θα φύγουμε κι εμείς!!!». Ορίστε;;;

Αντίδραση έκπληξη: «Στο καλό και με τη νίκη…» (όχι αυτολεξεί, αλλά καταλαβαίνετε). Έπεσε παγωμάρα και τα βλέμματα ανταλλάσσονταν με ταχύτητα φωτός, ενώ υπέβοσκε ένα «μαλακία κάναμε και άντε να το μαζέψουμε». Ειλικρινά, δε θέλω να σας κουράσω με τα όσα ειπώθηκαν από μέρους μου γι’ αυτό και θα συνοψίσω λέγοντας ότι τους προέτρεψα να το ξανασκεφτούν και «αύριο μέρα είναι»…

Με το λεγάμενο έδωσα ραντεβού το πρωί με την αυγούλα, αφού είπα στην HR να τον ενημερώσει ότι περιμένω κάτι γραπτώς… (Επίσημα πράματα, μην και αλλάξει γνώμη!!!)

Οι σκηνές που ακολούθησαν ήταν ποίημα, από αυτά που έγιναν αφορμή για την έκφραση «Τί είπε ο ποιητής!!!». Ο τύπος να το παίζει βαρύ πεπόνι. Εγώ λακωνικότατη (αν και δεν κρατήθηκα και του την είπα για την αντιεπαγγελματική συμπεριφορά του ακόμη και την τελευταία στιγμή…) και εν αναμονή των εξελίξεων… Εδώ αρχίζει το μεγάλο γλέντι!!!

Να έρχεται ο Α και να λέει «εγώ δε θέλω να φύγω, αλλά αν φύγει ο Β θα το κάνω…». Να έρχεται ο Β και να λέει τα ίδια για τον Α, αλλά να συμπληρώνει κι έναν Γ. Οι υπόλοιποι δεν εμφανίστηκαν, το οποίο ήταν αναμενόμενο αφού ήδη από την προηγούμενη μέρα ήταν φως φανάρι ότι τους είχαν τραβήξει στη συνάντηση «διαμαρτυρίας» με το ζόρι!!! Να έχω μπροστά μου άντρες 30 και 40+ χρονών και να μου μιλάνε σαν νήπια, αραδιάζοντας ατάκες τύπου «εμείς είμαστε σαν οικογένεια…», «δεν ξέρω τι να κάνω…», «αν φύγουν οι άλλοι, θα τα φορτωθώ όλα εγώ και δεν αντέχω…» και άλλα τέτοια χαριτωμένα…

Τόση ψυχραιμία, υπομονή και αυτοσυγκράτηση μη με ρωτήσετε που τη βρήκα!!! Επιστράτευσα όλα μου τα επικοινωνιακά ταλέντα, τις ελάχιστες γνώσεις μου στην παιδοψυχολογία (το «παιδο-» δεν είναι τυπογραφικό λάθος), τη δασκάλα που ποτέ δεν ήθελα να γίνω και μπήκα σε διαδικασία να εξηγώ τα προφανή, τα λογικά, τα απλά, την ίδια στιγμή που με άλλα θέματα καιγόταν ο κω…ς μου!!! (Excuse my French!!!)

Ήξερα από την αρχή τι είχε παιχτεί. Έβλεπα τι μου έλεγαν τα μάτια και το σώμα τους, αλλά το «ηλίθιο» χρέος που ένιωθαν να υπερασπιστούν έναν άνθρωπο που και οι ίδιοι απέρριπταν κατά βάθος χρειαζόταν το χρόνο του για να μπει στις σωστές διαστάσεις…

Δε σας κρύβω ότι τρόμαξα με την ανθρώπινη βλακεία και τη δύναμη της μάζας… Πρώτη φορά είδα τόσο άμεσα πως ένας άνθρωπος μπορεί να χάσει την προσωπικότητά του κάτω από συνθήκες πίεσης. Όχι, δε χρειάζεται να υπάρχει πραγματικά αυτή η πίεση, αρκεί να πείσεις τον άλλο ότι είναι αληθινή. Ήταν τόσο θολωμένοι που δεν είχαν σκεφτεί καν τι θα γινόταν αν δεχόμουν την ομαδική δήλωση παραίτησης και έμεναν χωρίς να το καταλάβουν στο δρόμο. Μιλάμε για σενάριο Δαλιανίδη και βάλε (το χορευτικό έλειπε στην κορύφωση του δράματος και το είχαμε!!!). Σε έναν δύο είπα ότι επιλέγω να δω το συμβάν ως ατυχές και μεμονωμένο, διαφορετικά θα αμφέβαλα πολύ για την εξυπνάδα και τη σοβαρότητά τους. Κατάλαβαν ακριβώς τι ήθελα να πω…

Από εκείνη την «επόμενη» μέρα όλα επανήλθαν (σχεδόν) σε κανονικούς ρυθμούς… Εγώ μονάχα έχω πιο πολύ το νου μου, μέχρι να φύγει από εδώ μέσα η πηγή του κακού… Η κρίση φαίνεται να αντιμετωπίστηκε επιτυχώς, αλλά κλόνισε για άλλη μια φορά την πίστη μου στη δίκαιη, σωστή και επαγγελματική αντιμετώπιση των ανθρώπων… Όχι, δε χάνω το χιούμορ μου, ούτε έχω πρόθεση να πω κάτι βαρύγδουπο σε τόνο μελό… Αλλά… Πόσο θυμώνω που με βάζουν σε διαδικασία να σκέφτομαι μήπως οι μέθοδοι που χρόνια κράζω είναι οι σωστές… Μήπως τελικά ο κόσμος καταλαβαίνει μόνο με προσβολές και χτύπημα του χεριού στο τραπέζι, φοβέρα και άλλα τριτοκοσμικά «διοικητικά» τερτίπια… Μήπως προσπαθώ να περάσω τη δική μου επαγγελματική ηθική (και όχι μόνο) και το μόνο που καταφέρνω είναι να είμαι ο μαλάκας της παρέας;;; Α ρε Γιωργούλη, α ρε Γιωργούλη!!! Αν δεν ήταν και αυτοί οι λίγοι, αλλά καλοί, που εκτιμούν και καταλαβαίνουν, θα είχα πάρει τα βουνά και τα λαγκάδια…

Δε βαριέσαι, καλύτερα Δον Κιχώτης παρά Μπαμπούλας… άλλωστε ο πρώτος ήταν, αν μη τι άλλο, πιο κομψός!!! ;)


...................................................................................................................

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου