7 χρόνια ξενιτιάς... but who's counting?: ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ala Marocain (και όχι μόνο...)

Αν και λόγω φύλου, σύμφωνα με κάποιους, κανονικά δεν «επιτρέπεται» να κάνω κριτική στη γυναικεία συμπεριφορά, διότι υποτίθεται ότι θα έπρεπε να την καταλαβαίνω και να την υποστηρίζω, μόνο και μόνο επειδή έτυχε να έχω γεννηθεί γένους θηλυκού, θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω κάθετα, οριζόντια και διαγώνια…

Κυρίως γιατί ως γυναίκα έχω πολύ περισσότερες απαιτήσεις από το ίδιο μου το φύλο. Αν γυναίκα θεωρείται η κλασική αναπαράσταση στις ελληνικές και όχι μόνο ταινίες, ενός πλάσματος αδύναμου, απελπισμένου και πονηρού που μοναδικό σκοπό στη ζωή του έχει να βρει ένα «μαλάκα» να του φορτωθεί, ενώ παράλληλα θέλει να το παίζει ανεξάρτητη και χειραφετημένη σε εργασιακά περιβάλλοντα δύο ταχυτήτων, όπου ναι μεν θέλει να εξελιχθεί, αλλά για να αποδώσει χρειάζεται φροντίδα και προδέρμ, λυπάμαι αλλά δεν…

Δεν μπορεί να είμαστε τόσο «λίγες»… Σίγουρα δε γεννιόμαστε τόσο περιορισμένων προδιαγραφών… Είναι αυτή η άτιμη κοινωνία που φταίει, σε συνδυασμό με τη μέση οικογένεια, η οποία αποτελεί τη βάση αυτής της άτιμης κοινωνίας… Φαντάζομαι οι «ειδικοί» το αποδίδουν στις κούκλες που μας έκαναν δώρο στην ευαίσθητη και τόσο καθοριστική παιδική ηλικία, στα φουστανάκια και τις κορδέλες στα μαλλιά που έπρεπε να είναι πάντα χτενισμένα, στην «υποχρέωση» να μάθουμε «από νοικοκυριό» διότι «ποιός θα μας πάρει;» αν είμαστε ανεπρόκοπες, στις διαφορετικές προσδοκίες κομμένες και ραμμένες σε πατρόν δανεισμένο από το παρελθόν…

Στην περίπτωση μου μάλλον έπαιξε ρόλο ότι στη δική μου οικογένεια, η οποία φαινομενικά ήταν μια μέση οικογένεια με βασικές αρχές σύμφωνες με το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, κάποια πράγματα γίνονταν αλλιώς ή, τέλος πάντων, γίνονταν με γνώμονα την ελευθερία της ανάπτυξης της προσωπικότητας χωρίς καλούπια και προδιαγεγραμμένα «πρέπει» (τα μόνα «πρέπει» είχαν να κάνουν με θέματα ηθικής, με την ουσιαστική έννοια της λέξης και όχι με αυτή που της προσδίδουν κατά καιρούς «βρώμικες» εκκλησίες, δήθεν καθωσπρέπει ομάδες υποκριτών και μυξοπαρθένες της πλάκας).

Φυσικά και σαν παιδί είχα κούκλες, αλλά εγώ τους έκοβα τα ξανθά μακριά μαλλιά τους για να ξεχωρίζουν λίγο η μια από την άλλη και τους τα έβαφα με μαρκαδόρο για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Είχα όμως και Playmobil, Lego και Puzzle (η διαφήμιση πάει σύννεφο!!!). Η μάνα μου όχι μόνο δε μου έβαζε κορδέλες στα μαλλιά - σε ποιά μαλλιά; - αλλά ούτε καν φουστανάκια, διότι της φαινόμουν αστεία, ένα κοριτσάκι με μαλλί μάγκα από το Μινόρε της Αυγής να το παίζω με το ζόρι «χαριτωμένο» κι αργότερα, οι αφέλειες έπεφταν πάντα μέσα στα μάτια μου – ο μεγάλος καημός της γιαγιάς μου («Πού να κάτσει να το χτενίσεις, το αγριοκάτσικο!!!»). Ευτυχώς στο δικό μου σπίτι αρκούσε να είμαστε «τακτικοί» – που δεν ήμουν, αλλά ενίοτε προσπαθούσα – και έγινε κατανοητή από νωρίς η άρνησή μου απέναντι σε οτιδήποτε υποδήλωνε δεδομένη «προσφορά» στο άλλο φύλο (ο «όρκος» που έκανα ότι δε θα μάθω ποτέ να σιδερώνω πουκάμισα είναι ίσως ο μοναδικός που έχω κρατήσει).

Γιατί όμως τα λέω όλα αυτά; Γιατί με έπιασε ξαφνικά η τρέλα να «κράξω» το ίδιο μου το φύλο; Μάλλον γιατί εκτός του ότι δεν ταυτίστηκα ποτέ 100% μαζί του (μήπως να μετρήσω τα επίπεδα τεστοστερόνης μου;), σήμερα, εδώ στο εξωτικό Μαρόκο, έχω ακόμη περισσότερους λόγους για να απογοητεύομαι με το πώς βλέπουν τη γυναίκα, αλλά κυρίως πως η ίδια βλέπει τον εαυτό της…

Κορίτσια / Γυναίκες κάθε είδους. Είτε έχουν τελειώσει το σχολείο, είτε έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό (η πλειοψηφία στο Παρίσι), είτε προέρχονται από τα «λαϊκά» στρώματα, είτε από την «αριστοκρατία», είτε είναι έξυπνες ή λιγότερο έξυπνες, όμορφες ή λιγότερο όμορφες, καλές στο επάγγελμά τους ή λιγότερο καλές, όλες μα όλες ζουν και αναπνέουν με την ελπίδα / αγωνία / εμμονή να βρουν έναν άντρα που θα τις παντρευτεί και θα τις κάνει «κυρίες»!!! Τι κι αν έχεις μια χαρά δουλειά κι έναν ευπρεπέστατο μισθό που σου επιτρέπει σχεδόν τα πάντα, αν έχεις πατήσει τα 30 και δεν έχεις γίνει σύζυγος (για να μην πω μάνα) ζεις έναν καθημερινό εφιάλτη…

ΟΚ. Κατανοητό. Άλλωστε έχουμε πει ότι το εξωτικό Μαρόκο είναι η Ελλάδα του ’60-’70 με αισθητική ’80, διασκέδαση ’90 και καταναλωτισμό ’00!!! Αλλά ρε παιδί μου, το 2013 σε έναν τόπο που δηλώνει «κοντά στη Δύση», παρά το γεγονός ότι είναι αραβική χώρα της Β. Αφρικής με μουσουλμανικό θρήσκευμα (!!!), περιμένεις τουλάχιστον από κάποιους (τους υποτιθέμενους «μορφωμένους») μια άλλη στάση…

Ναι, βέβαια, για την ελίτ (βλ. «μορφωμένους») όλα έχουν μια πιο φιλελεύθερη εσάνς, αρκεί να έχεις παντρευτεί στη σωστή ηλικία (!!!). Το Ισλάμ έχει αρκετά γερές βάσεις ακόμη και στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, απλώς είναι λίγο πιο light και, φυσικά, a la carte. Οι γυναίκες όμως είναι ίδιες ανεξαρτήτως και ανεξαιρέτως… Καλομαθημένα κορίτσια «του μπαμπά» που σπούδαζαν στα Παρίσια, κάποιες από αυτές έκαναν και τα πρώτα τους επαγγελματικά βήματα, ενώ παράλληλα ξεσάλωναν σε ουδέτερο έδαφος και με διεθνείς παρέες, όταν πλησιάζουν στα 30 επιστρέφουν στην πατρίδα για να «τακτοποιηθούν» (αν δεν έχουν βρει κανέναν να τις «τακτοποιήσει» ήδη). Επειδή όμως δε σταματούν να επιδιώκουν τη διατήρηση της «Ευρωπαϊκής» τους ταυτότητας (κάποιες έχουν ήδη πάρει τη Γαλλική υπηκοότητα), οφείλουν να μπουν στον επαγγελματικό στίβο και να δηλώσουν την «ανεξαρτησία» τους!!!

Εκεί αρχίζουν τα γλέντια. Γιατί «καριερίστα» μεν, ευαίσθητο πλάσμα δε… Φοβούνται τα πάντα. Από το να οδηγήσουν μέχρι να κυκλοφορήσουν μόνες μετά τις 6-6:30 το απόγευμα. Δεν μπορούν να διαχειριστούν την πίεση, το άγχος, το στρες… Δεν μπορούν τις επιπλήξεις ακόμη κι αν τις έχουν προκαλέσει οι ίδιες… Το δάκρυ τρέχει με το παραμικρό και η κλάψα είναι σε ημερήσια διάταξη. Η αιτία (ή αφορμή) δεν έχει σημασία… Μπορεί να είναι από το ότι είναι άρρωστη η μάνα τους, μέχρι το ότι «δεν έστρωνε το μαλλί σήμερα το πρωί». Δεν αντέχουν τη διπλανή που είναι πιο ψηλή και όμορφη, την άλλη που είναι παντρεμένη και αυτές όχι… Οι παντρεμένες δεν αντέχουν τις ελεύθερες που το παίζουν χαλαρές ενώ δεν είναι… Το θάψιμο και οι κακίες εκσφενδονίζονται στον αέρα και η τελική αναμέτρηση συνοψίζεται στους πόντους της τακούνας (τα περί τακούνας τα έχουμε πει σε ειδικό επεισόδιο κι όποιος δεν το έχει διαβάσει, να σπεύσει), ενώ ανάλογα τη διάθεση ανεβοκατεβαίνουν και οι πόντοι (αν δεις γκόμενα με φλατ, 99% είναι πολύ χάλια και πρέπει να προσέχεις…).

Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα ξεκατινιάζονται!!! Είναι τρομακτικό το πόσο εύκολα διαβάλλουν τον οποιοδήποτε… Συχνά μου θυμίζουν νηπιαγωγείο με ατάκες τύπου «κυρία, κυρία δεν το έκανα εγώ… αυτή έφταιγε / με προκάλεσε» κοκ. Το εκπληκτικό, δε, είναι ότι δεν έχουν καμία επίγνωση της θέσης ή της ευθύνης τους… Δεν έχουν καν εικόνα του εαυτού τους!!! Δηλώνουν απογοητευμένες από τη χώρα τους και την ίδια στιγμή κάνουν ακριβώς όλα αυτά που υποτίθεται σιχαίνονται και θέλουν να αλλάξουν. Σχιζοφρένεια στο φουλ!!! Υποκρισία στο έπακρο…

Σοβαρότης Μηδέν κι εγώ μέσα στη μέση, πιο εξωγήινος από ποτέ!!! Διότι μπορεί να είμαι σούργελο με περικεφαλαία για φίλους και γνωστούς, αλλά με τη δουλειά δεν παίζουμε. Όπως δεν παίζουμε και με την αξιοπρέπειά μας!!! Χίλιες φορές «στην κοσμάρα μου» παρά κουτσομπόλα και ρουφιάνα, ιδιότητες που μου σηκώνουν την τρίχα και με ξενερώνουν όσο τίποτα, ειδικά στον επαγγελματικό χώρο…

Πρόσφατα μια κλασσική Μαροκάνα εκ Παρισίων, που αναφέρει τον «μπαμπά» της σε κάθε δεύτερη φράση, δήλωσε παραίτηση γιατί δεν άντεχε τη διπλανή, με την οποία ελάχιστη συνεργασία είχαν… Την τσίγκλαγε, λέει, συνέχεια (εγώ ως επικεφαλής δεν έκανα τίποτα για να εξομαλύνω την κατάσταση) και έφτασε στα όριά της… Διότι κατά τα άλλα, δεν ήθελε να φύγει και πολύ μας αγαπάει και μας εκτιμάει, αλλά να, ήταν αυτή η ενοχλητική «το φίδι», ήταν και η τυχαία προσφορά για άλλη θέση με κανένα χιλιάρικο ευρώ παραπάνω, τι να κάνει το κορίτσι;;; Μωρέ καλά έκανε, αλλά μην έρχεται και μου δίνει ως «επίσημη» αιτία «την άλλη»!!! Ας είμαστε λίγο σοβαροί!!!

Επίσης, μέσα στο πλαίσιο ξεκατινιάσματος, τα ξερνάνε όλα σε φίλους και «εχθρούς», με σκοπό να κοκορευτούν και μόνο. Όλοι γνωρίζουν τους μισθούς όλων και σε περίοδο αυξήσεων (ΝΑΙ, συμβαίνουν κι αυτά ακόμη εδώ στο Άφρικα – ΜΟΝΟ για τους ντόπιους, μην ετοιμάζεστε να μου ζητήσετε δανεικά) συγκρίνουν μεταξύ τους και βγάζουν και αυθαίρετα συμπεράσματα που όταν φτάνουν στα αυτιά μου, ανάλογα με τη διάθεση, πεθαίνω στα γέλια ή μου γυρίζει το μάτι (αυτό που γυαλίζει). Ε, τα θηλυκά καταλαβαίνετε… Πιο «μάχιμα» από όλους… «Γιατί αυτή και όχι εγώ…» και όλα αυτά τα υπέροχα και τόσο εποικοδομητικά… Μύλος!!!

Ειλικρινά, αν αρχίσω να περιγράφω ιστορίες δε θα τελειώσω ποτέ… Άσε που ότι και να πω, αν δεν το ζήσεις, δεν το καταλαβαίνεις… Σε πρόσφατη επίσκεψη, ένας συνάδελφος από Αθήνα έμπαινε κάθε λίγο στο γραφείο μου με ανοιχτό το στόμα, διότι νόμιζε ότι είχε εικόνα από αυτά που του είχα πει, αλλά η πραγματικότητα τον ξεπέρασε…

Η πραγματικότητα στην οποία, ευτυχώς, αντιστέκομαι σθεναρά και με χαμόγελο (όχι πάντα, αλλά ως επί το πλείστον)… Η πραγματικότητα που, δυστυχώς, συνειδητοποιείς ότι έχει περισσότερα κοινά στοιχεία, ανεξαρτήτως χώρας, από αυτά που ήθελες να πιστεύεις, διότι ομολογουμένως τι Ελληνίδα, τι Ισπανίδα, τι Μαροκινή, η γυναίκα «μέσος όρος» παραμένει δέσμια των προσδοκιών της μάνας και της γιαγιάς της, τουλάχιστον γύρω από τη Μεσόγειο.

Γι’ αυτό λοιπόν κορίτσια, ξυπνήστε και αποδεχτείτε αυτό που είστε χωρίς ρηχά «δήθεν» και φιοριτούρες!!! Όποια κι αν είναι η επιλογή σας, όποια κι αν είναι τα θέλω σας, ότι κι αν είναι αυτό που σας κάνει ευτυχισμένες, είτε λέγεται καριέρα, είτε λέγεται οικογένεια, είτε ο συνδυασμός και των δύο (κάποιες τα καταφέρνουν μια χαρά), υποστηρίξτε το με ειλικρίνεια και ζήλο. Διώξτε τους φόβους σας και διατηρήστε την αξιοπρέπειά σας… Η κατινιά δεν είναι «όπλο» ενάντια στην ευαισθησία, ούτε η υποτιθέμενη «ευαισθησία» δικαιολογεί την κατινιά (με έπιασε το μεταφεμινιστικό μου, το ξέρω, αλλά μπούκωσα, συγχωράτε με!!!). Η ευαισθησία έχει πολλές υπέροχες προεκτάσεις, συγκεντρωθείτε!!!

Άλλωστε, τη Γυναίκα (με «γ» κεφαλαίο) πολύ αγάπησαν, την «κατίνα» ουδείς*!!!