Τρίτη 2 Απριλίου 2013

ΨΗΛΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ


Από τα 25 και μετά, μπορεί και λίγο πριν, ξεκίνησε για μένα μια μεγάλη «flat» περίοδος (θα το λέμε «φλατ» ελληνιστί εις το εξής). Όχι δεν είναι μεταφορά για να περιγράψω την «επίπεδη» ζωή μου. Αντιθέτως, μόνο «επίπεδη» δεν ήταν (ανέκαθεν), σε όλα τα επίπεδα (πολύ επίπεδο και θα μου ζαλιστείτε). Ξεκίνησε κυριολεκτικά μια περίοδος «χωρίς τακούνια». Βασικός λόγος η άνεση, δεύτερος βασικός λόγος (λέγεται αυτό;;;) ότι έπιασα δουλειά, άρα περισσότερη ανάγκη για άνεση, τρίτος λόγος (αλλά όχι βασικός) η μόδα της εποχής, οπότε έβρισκες παπούτσια χωρίς τακούνια παντού και πάντα. Το γεγονός δε, ότι δε με λες και κοντή διευκόλυνε αυτή μου την επιλογή…

Έτσι, η ντουλάπα μου γέμισε με μοκασίνια (δε λέμε μάρκες, εκτός αν μας πληρώσουν για διαφήμιση) και φλατ μπότες για το χειμώνα και σανδαλοειδή / σαγιοναροειδή για το καλοκαίρι. Για καμιά 5ετία και, δεν πρέπει να είχε μπει τακούνι στο σπίτι μου, με εξαίρεση ένα δυο ζευγάρια πέδιλα για τους γάμους των κολλητών (δεν πας στο γάμο της φίλης σου με τη σαγιονάρα, πας;;;). Όταν πήγα στη Μαδρίτη (αχ βαχ, αλλά για άλλο blog), η φλατ περίοδος συνεχίστηκε και με το παραπάνω, αλλά κάπου εκεί γύρω στο 2009 άρχισα να βαριέμαι τα ίδια και τα ίδια (άσε που η μόδα είχε αλλάξει και δεν έβρισκες πια όμορφα φλατ παπουτσάκια όπως πριν) και άρχισε να πέφτει το μάτι μου ολοένα και πιο πολύ σε παπούτσια με τακούνια (δε λέω γόβες για να μην περιορίσω τη φαντασία σας)…

Σύντομα αυτή η νέα διάθεση πέρασε από το μάτι στο χέρι και, με μια στάση από το πορτοφόλι, κατέληξε στα πόδια μου!!! Καλά, μη φανταστείτε ότι από τη μια μέρα στην άλλη ανανέωσα όλη μου την παπουτσοθήκη και πέταξα τα πολυαγαπημένα μου μοκασινάκια!!! Προς Αλλάχ!!! Είπαμε, έχουμε καρδιά!!! (να το διαβάσει αυτό η μάνα μου, να αρχίσει πάλι να γκρινιάζει που έχω κάνει τις ντουλάπες του παλιού μου δωματίου «νεκροταφείο παπουτσιών» ή, για να είμαι πιο ακριβής, «ψυγείο», διότι ποτέ δεν ξέρεις…)

Όντας λοιπόν στο ξεκίνημα της νέας αυτής τάσης, βρέθηκα στο Μαρόκο. Στις αποσκευές μου υπήρχαν, σχεδόν αποκλειστικά, τα παλιά γνωστά φλατ μου, διότι ερχόμουν για δουλειά 24/7 και όχι για ντόλτσε βίτα, οπότε το μότο μου ήταν «Άνεση – Απλότητα – Αδιαφορία» (ΑΑΑ δηλαδή, γιατί έχουμε και ποιότητα – ο τόνος με έμφαση στο «ο»).

Μετά τις πρώτες μέρες του «χασίματος» (δεν ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι και κάνεις βόλτες μόνο γύρω από το ξενοδοχείο, το οποίο αποτελεί το σπίτι σου, το γραφείο, τον κόσμο όλο), αρχίσαμε να ψιλοκυκλοφορούμε στην πόλη και σε λίγο μεγαλύτερη ακτίνα… Κατά συνέπεια, αρχίσαμε να πηγαίνουμε στα «in» στέκια (διότι πού αλλού θα πάει ο ξένος, ο Ευρωπαίος (!!!), ο απόγονος του «λίκνου του πολιτισμού»;;;) και να ερχόμαστε σε επαφή με τους ντόπιους (ως γνωστόν, στα ξενοδοχεία σε τέτοιες χώρες, οι μόνοι ντόπιοι που συναντάς είναι το προσωπικό, το οποίο δεν είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα για ευνόητους λόγους τάξης, καταγωγής, μόρφωσης και κυρίως οικονομικής κατάστασης) και κυρίως τις ντόπιες. Αυτό ήταν!!!

Ο αντρικός (ελληνικός) πληθυσμός άρχισε να είναι μονίμως σε μια αποχαύνωση, καρφωμένος σε βυζιά και κώλους (που παρεμπιπτόντως, όταν είναι καλοί, ανταγωνίζονται τους βραζιλιάνικους) και ο γυναικείος (επίσης ελληνικός) πληθυσμός, ελλείψει άλλου ενδιαφέροντος (κορίτσια, οι κούκλοι Τouareg είναι μύθος ή απλώς χαμένοι κάπου στη Σαχάρα, διότι εδώ στην αστική Καζαμπλάνκα μόνο κάτι βλάχο-γυφτο-καρα-κιτς τύποι κυκλοφορούν – έχω και μάρτυρες!), άρχισε να χαζεύει (με ανοιχτό το στόμα – εγώ σίγουρα) τις ψηλοτακουνοφορούσες (τις μαντηλοφορούσες τις είχαμε ήδη εμπεδώσει κατά κάποιο τρόπο και ήταν και αναμενόμενες, ενώ οι άλλες…).

Ρε παιδιά, δεν παίζει σας λέω!!! Το τακούνι εδώ χάμω (ναι, χάμω κι ας ακούγεται οξύμωρο) είναι ένδειξη στάτους (όπως νοείται ala marocain). Όσο πιο πολλά λεφτά έχεις (εσύ, ο πατέρας σου, ο γκόμενος σου ή ο «πελάτης» σου – λεπτομέρειες προσεχώς) τόσο πιο ψηλό το τακούνι. Όλες οι γκόμενες, ανεξαιρέτως, φοράνε τουλάχιστον 12ποντα από το πρωί μέχρι το βράδυ και το μόνο που αλλάζει είναι η ποιότητα, ανάλογα με το βαλάντιο… Είμαι σίγουρη ότι και οι παντόφλες τους έχουν τακούνια!!! Η χαρά του Jimmy, του Manolo, του Christian και του Ζara!!! Ω, ναι…

Κι επειδή, όπως σε όλα, το τακούνι θέλει και τον επιδέξιο (κω….) χρήστη, καταλαβαίνετε ότι πολλές, αν όχι οι περισσότερες, προχωράνε σαν συγκαμένες ή σαν να έχουν υψοφοβία!!! Ο ορισμός του «μπρος τα κάλλη…» χωρίς απαραίτητα το κάλλος (ο κάλος είναι μάλλον πιο πιθανός στην περίπτωσή μας). Έχω πάθει εγώ λαχτάρες στο γραφείο, όπου έχουμε σκάλα καλλιστείων (ρε λες, γι’ αυτό;;;), με 2-3 κομψές υπάρξεις που «φύγανε» στον αέρα (μα θα έλειπαν από εμάς;;;) και παραλίγο να τις «πληρώνω» και για εργατικό ατύχημα…

«Πού πας μάνα μου με τη 12ποντη πρόκα πρωί-πρωί που δεν έχει ανοίξει το μάτιιι;;»

Τώρα θα σκέφτεστε (ιδίως τα αρσενικά) ότι υπερβάλλω και κακώς κράζω, καθότι η γόβα είναι πολύ θηλυκό αξεσουάρ και κανονικά όλες έτσι έπρεπε να κυκλοφορούμε ολημερίς και ολονυχτίς. ΟΚ ρε αγόρια, το καταλαβαίνω… είναι όντως πολύ κολακευτικό παπούτσι (μέχρι κι εγώ που είμαι στην κοσμάρα μου, νιώθω αλλιώς πάνω σε 10-12 πόντους – ενίοτε σαν αλόγα, αλλά δε σας αφορά). Είναι και φετίχ, είναι και πηγή φαντασιώσεων, είναι «σύμβολο» (μας έχει καταστρέψει αυτός ο κινηματογράφος), αλλά νισάφι πια!!!

Έπαθα overdose από τα στιλέτο και, όπως τόσα άλλα σε αυτή την πόλη, έγιναν και αυτά ρουτίνα (τί περιμένατε; 3 χρόνια μετά να είμαι ακόμη με ανοιχτό το στόμα;;;). Έχασαν το ενδιαφέρον τους. Έγιναν κι αυτά γραφικά, όπως και πολλές άλλες συνήθειες των γηγενών.

 Κρίμα, πάνω που άνοιγα τους ορίζοντές μου και «ανέβαινα» επίπεδο πόντο-πόντο…

Αποτέλεσμα: Εδώ δε μου κάνει κέφι με τίποτα να φορέσω ψηλά τακούνια κι όταν χρειάζεται να φορέσω κανένα πιο ψηλό παπούτσι, λόγω αντίστοιχου outfit (θα με βρίζει ο Γιωργούλης, όπως κάνει με τη Σώτη Τριανταφύλλου, που χρησιμοποιώ ξένους όρους) τα κορίτσια του γραφείου αρχίζουν τις φιλοφρονήσεις, λες και τις άλλες μέρες πάω σαν παλιάτσος, που σας ορκίζομαι δεν ισχύει. Θα είναι που δεν αναγνωρίζουν κανένα άλλο είδος υπόδησης και ξαφνικά ξυπνάνε (ή μήπως είναι από τον χτύπο των τακουνιών;).

Αποτέλεσμα του αποτελέσματος: Παρά το παραπάνω κράξιμο, η προσωπική μου φάση συνεχίζεται και, εκτός του Βασιλείου της Τακούνας, συνεχίζω να επενδύω, όποτε μου επιτρέπεται, στο εν λόγω αξεσουάρ. Αυτοί που απορούν είναι οι φίλοι μου, αφού βγάζω όλα τα σπασμένα στην Αθήνα, οπότε μέσα σε 4-5 μέρες τα φοράω λες και θέλω να κάνω απόσβεση!!! Στα μάτια τους πρέπει να έχω καταντήσει (ποια;;; εγώ!!!) και πολύ marocain

…………………………………………………………….

Υ.Γ. Για το πώς μετράνε οι άντρες το «στάτους» (εκτός από το πουλί τους) θα σας αναλύσω σε επόμενο επεισόδιο, αν και δε νομίζω ότι θα εκπλαγείτε… Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, ανεξαρτήτως γεωμετρικού πλάτους και ύψους!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου